Uspomene iz zatvora ili antropopeja (1948-1954)
Godine koje su pojeli skakavci pre je impresionistička slika te povesti nego priča o meni i mojoj zatvoreničkoj biografiji. S gledišta biografije građanstva u vreme revolucije, ona je, pored pristrasnosti ličnog utiska, još s jednog razloga nepotpuna. Između 1944. i 1960. pravi uzorci srpskog građanstva nisu bili u zatvoru.
Bili su mrtvi ili na slobodi, u zemlji ili u tuđini, emigranti, razume se, i tamo i ovde.
Premda sa znatnim brojem zatvorenih predstavnika, „srpsko zatvorsko društvo” odmah posle 1944. u većini i nije bilo građansko. Ovde se ne računaju oni koji su 1944, u revolucionarnu Zoru (obično i u onu zemaljsku), iz zatvora odlazili pravo na groblje.
Pretežan broj posleratnih zatočenika u Sremskoj Mitrovici socijalno pripada seljaštvu, paragrađanstvu u najboljem slučaju. Iz urbanog miljea potiču samo ređi očuvani primerci klase i gradski profesionalni lopovi.
No comments:
Post a Comment