TAMO GDE LOZE PLAČU IX deo

 

TAMO GDE LOZE PLAČU IX deo, Službeni glasnik, Copyright © Borislav Pekić

4.

ČARŠIJSKI SAFARI

Nekoliko naših najboljih i najuglednijih trećerazrednih pisaca su odlučili da, u ime najboljih i najviših ciljeva, skinu s tankog vrata ove književnosti jednog pisca, koji nije imao sreću ni pameti da se uklopi u njihovu sliku sveta u kome bi bilo prijatno živeti...

(Dnevnik, 1973)

Postoje dve vrste lova na visoku divljač.

U prvoj su šanse pravedno, u najmanju ruku s p o r t s k i raspoređene između lovca i životinje, gonitelja i gonjenog. (Premda je, istini za volju, ishod mahom isti. Razlika je jedino u vremenu lova. A ona, za životinju, koja tokom lova ipak kako-tako živi, nije beznačajna.) Iskustvo lovca uravnotežava se instinktom životinje. Snaga, okretnost, podmuklost zveri – lukavstvom i oružjem lovca. Divljač bolje poznaje prašumu, ali lovac brže uči a njegova potreba da ubija, bar za neko vreme, uspešno je parirana neodoljivom potrebom divljači da živi.

Ali ima i druga vrsta lova. U njemu je lovac naoružan dalekometnim snajperom, sedi na leđima slona, preko radija se obaveštava o kretanju divljači, a praćen je vojskom hajkača i čoporom pasa-tragača. Šanse divljači ovde su – nikakve.

Divlja borba za opstanak, u najstrožijem Darvinovom smislu, hara umetničkim krugovima svakog doba i svakog društva.

(Charles Robert Darwin (1809–1882), engleski naučnik, tvorac teorije o postanku po kojoj su se sve vrste razvile od jednog zajedničkog pretka i publikovao dokaze za to. Njegova teorija bila je usvojena od strane naučne javnosti još za njegovog života, ali je tek 1930-ih do 1950-ih bio opšte priznat. publikovao dokaze za to. Njegova teorija bila je usvojena od strane naučne javnosti još za njegovog života, ali je tek 1930-ih do 1950-ih bio opšte priznat. Glavna dela: Postanak vrsta i Putovanje jednog prirodnjaka oko sveta.)

Njegova teorija bila je usvojena od strane naučne javnosti još za njegovog života, ali je tek 1930-ih do 1950-ih bio opšte priznat. Umetnički svet, u načelu posvećen čoveku, koji ne zvuči baš uvek tako gordo – ili ne bar svaki – prašuma je, u kojoj nadživljavaju prilagođeniji, izdržljiviji, bezobrazniji, svirepiji i podmukliji; prašuma taštine, u kojoj je nemoralno jedino – neuspeh.

Prirodna prašuma je zdravija od naše. Životinja se bori da preživi, mi da nadvladamo.